W uroczystość NMP Królowej Polski i w rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja w kościele pw. św. Kazimierza w Policach odprawiona została msza św. w intencji Ojczyzny z udziałem władz samorządowych i pocztów sztandarowych.

[FOTORELACJA]1770[/FOTORELACJA]

Dzisiaj obchodzimy 232. Rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja, właściwie Ustawy Rządowej. Uchwalona 3 maja 1791 roku ustawa regulowała ustrój prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Była pierwszą w Europie i drugą na świecie (po konstytucji amerykańskiej z 1787 r.) spisaną konstytucją. 3 maja w Kościele katolickim w Polsce obchodzona jest też uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.

Mszę św. za Ojczyznę odprawił proboszcz parafii pw. św. Kazimierza ks. kan. Piotr Gałas.

- Dzień ten jest wspomnieniem Konstytucji 3 Maja, tego niezwykłego dokumentu, który się zrodził w umysłach i sercach Polaków. Jest też wydarzeniem niezwykłym kiedy jeden z królów Polski, prowadzony bożym natchnieniem oddał naszą Ojczyznę pod szczególną opiekę Matki Bożej – mówił ks. kan. Piotr Gałas.

Uchwalona przez Sejm Czteroletni (1788-1792) ustawa majowa była próbą ratowania Rzeczypospolitej Obojga Narodów po I rozbiorze (1772 r.), zaś w kontekście geopolitycznym próbą ograniczenia ingerencji i wpływów zewnętrznych, ale przede wszystkim odrzucenia narzuconego protektoratu Rosji. Uchwalona na Zamku Królewskim w Warszawie konstytucja była pierwszą w Europie i drugą na świecie nowoczesną ustawą zasadniczą, która wprowadzała w Polsce monarchię konstytucyjną, jakiej większość państw europejskich doczekała się dopiero w wieku następnym.

[ZT]8730[/ZT]

Autorami Konstytucji 3 maja byli ludzie oświecenia, wierzący w racjonalny porządek społeczeństwa i państwa, mający na celu „zabezpieczenie niezależnego bytu Rzeczypospolitej”. Obok króla Stanisława Augusta Poniatowskiego byli nimi: Ignacy Potocki, przywódca Stronnictwa Patriotycznego, ksiądz biskup Hugo Kołłątaj oraz Stanisław Małachowski, marszałek Sejmu Czteroletniego.

Konstytucja obowiązywała zaledwie rok i upadła po przystąpieniu Stanisława Augusta Poniatowskiego do przymierza zdrajców w służbie carskiej. Akt konfederacji ułożono w Petersburgu, a podpisano na wiosnę 1792 r. w dobrach Potockich w miasteczku Targowica, które odtąd stało się synonimem zdrady. 18 maja 1792 r. caryca Katarzyna II wypowiedziała Polsce wojnę i odniosła w niej zwycięstwo, doprowadzając do kolejnego rozbioru Rzeczypospolitej. Jej sojusznicy skupieni w szeregach konfederacji targowickiej podjęli próby zatarcia wszelkich śladów po ustawie zasadniczej, z zaciekłością ścigając oryginalne egzemplarze dokumentu.